ΜΕΝΗΣ ΔΗΜΑΚΕΑΣ

-Μένη πες μας τη μαρτυρία σου ξεκινώντας από τα παιδικά σου χρόνια.
-Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1957. Οι γονείς μου κατάγονταν και οι δύο από την Μάνη αλλά γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν στην Αθήνα. Μετά από 3 χρόνια γάμου και όταν ήμουν 1 έτους και η αδελφή μου 30 ημερών ο πατέρας μου σκοτώθηκε. Πήγαινε κάπου με την μηχανή του και τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Η μητέρα μου τότε αναγκάστηκε να πιάσει δουλειά και μας μεγάλωσε κάτω από αντίξοες συνθήκες. Γενικά δεν είχαμε πολλές σχέσεις με την θρησκεία αλλά εγώ μικρός είχα μια ιδιαίτερη εμπειρία. Μόλις κλείνανε τα σχολεία, μας έπαιρναν ο παππούς και η γιαγιά μου στο χωριό και καθόμασταν εκεί όλο το καλοκαίρι. Πρέπει να ήμουν σε ηλικία 8-10 χρονών και θυμάμαι πολύ έντονα μια μέρα που ήρθε στο χωριό ένας άνθρωπος ο οποίος ήτανε ασκητής. Μας μάζεψε όλα τα παιδιά που παίζαμε στην πλατεία του χωριού και μας μίλησε για την αγάπη Του Θεού. Δεν θυμάμαι τα λόγια ακριβώς που μας είπε, αλλά θυμάμαι πως ένοιωθα μετά που άκουσα αυτά τα λόγια. Είχα τόσο μεγάλη χαρά στην καρδιά μου ώστε νόμιζα ότι πετάω. Αυτή η εμπειρία μπορώ να πω ότι με κράτησε μέχρι την ημέρα που γνώρισα το Χριστό. Ήταν για μένα η απάντηση στην ερώτηση αν υπάρχει Θεός. Θυμάμαι κάναμε συζητήσεις με φίλους και λέγαμε: «Αν υπάρχει ο Θεός γιατί επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται στον πλανήτη; Γιατί υπάρχει η πείνα, η αδικία, γιατί πεθαίνουν τα παιδιά στην Αφρική;». Και καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει Θεός. «Όμως» έλεγα «όταν ήμουνα μικρός κάποιος μου μίλησε για Τον Θεό και τα λόγια αυτά με αγγίξανε, μπήκανε στην καρδιά μου. Οπότε δεν μπορεί, κάτι υπάρχει.»
-Αυτή η εμπειρία σε ώθησε τότε να πλησιάσεις το Θεό;
-Όχι, αυτό το γεγονός το είχα μέσα μου σαν απόδειξη ότι υπάρχει Θεός, αλλά δεν είχα μπει στην διαδικασία να ψάξω να βρω Το Θεό. Βέβαια πρόσεχα τη ζωή μου, είχα πάρει κάποιες καλές αρχές από τη μητέρα μου αλλά οπωσδήποτε όταν είσαι μακριά από Το Θεό δεν μπορείς να μην κάνεις και την αμαρτία. Και ο Θεός επέτρεψε να φθάσω 38 χρονών για να Τον γνωρίσω.

-Ενδιάμεσα πως εξελίχθηκε η ζωή σου;
-Τελειώνοντας το Γυμνάσιο έπιασα αμέσως δουλειά γιατί υπήρχαν ανάγκες στο σπίτι. Δούλεψα στην αρχή στις οικοδομές και μετά δούλεψα με ένα θείο μου που έφτιαχνε ξυλόγλυπτα εκκλησιαστικά. Παγκάρια, προσκυνητάρια και όλα αυτά. Εκεί είδα πολλά πράγματα που με απογοήτευσαν και με απομάκρυναν από τη θρησκεία. Από αυτήν τη δουλειά σταμάτησα όταν παντρεύτηκα. Ο πεθερός μου ήταν τυπογράφος και επειδή εκείνος είχε ήδη βγει στην σύνταξη μου έκανε την πρόταση να αναλάβω το τυπογραφείο. Έτσι και έγινε και από τότε, από το 1981, δουλεύω σαν τυπογράφος.
-Πως γνωρίστηκες με τη γυναίκα σου;
-Με την γυναίκα μου τη Μαίρη γνωριστήκαμε πολύ νέοι. Εγώ ήμουν 19 χρονών, μόλις είχα απολυθεί από στρατιώτης, εκείνη 2 χρόνια μικρότερη. Μετά από 4 χρόνια παντρευτήκαμε και κάναμε 2 παιδιά τον Κωνσταντίνο και την Ευτυχία. Περνούσαμε καλά, είχαμε πολλούς φίλους, βγαίναμε έξω, πηγαίναμε εκδρομές όμως μετά από 15 χρόνια γάμου η σχέση μας άρχισε σιγά σιγά να βαλτώνει. Σε εκείνη την εποχή η γυναίκα μου η οποία πάντα είχε μέσα της μια σχετική εκζήτηση άρχισε να ψάχνει έντονα για το Θεό. Άκουγε τον ραδιοφωνικό σταθμό της Πειραϊκής εκκλησίας και μια μέρα που ο σταθμός αυτός δεν ακουγότανε, ψάχνοντας έπιασε τον ραδιοφωνικό σταθμό «Χριστιανισμός 93,9». Από τότε η βελόνα κόλλησε εκεί. Μου έλεγε ότι τα λόγια που ακούει αγγίζουν την ψυχή της και πολλές φορές όταν γυρνούσα από την δουλειά μου έβαζε και μένα να ακούω. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε, όμως δεν έδινα και πολύ σημασία. Κάποια στιγμή πήρε τηλέφωνο στο σταθμό, ρώτησε και της είπανε που είναι η εκκλησία στο Περιστέρι και μου ζήτησε να την πάω με το αυτοκίνητο. Την πήγα μια Κυριακή απόγευμα, την άφησα κι έφυγα. Άρχισε να πηγαίνει τις Κυριακές, μετά και τις καθημερινές παίρνοντας μαζί της και τα παιδιά.

-Πως τα έβλεπες όλα αυτά;
-Δεν είχα αντίρρηση να πηγαίνει γιατί έβλεπα την αλλαγή που είχε κάνει ο Θεός στην ζωή της. Καταρχάς στην εμφάνιση. Ενώ πριν ήταν πολύ μοντέρνα, φόραγε μίνι, βαφότανε πάρα πολύ, μετά άρχισε να ντύνεται σεμνά, να μην βάφεται. Ακόμα άρχισε να έχει σεβασμό προς το πρόσωπο μου αλλά και προς τους άλλους ανθρώπους και γενικότερα έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα της ένας άλλος χαρακτήρας και αυτό μου άρεσε. Μια μέρα όμως ορισμένοι γνωστοί μου είπαν κάποια άσχημα πράγματα και άρχισα να ανησυχώ. Μου είπαν για κάποιους ανθρώπους που υποτίθεται ότι μετά που πίστεψαν στον Χριστό παράτησαν τις οικογένειές τους. Τρόμαξα, γύρισα στο σπίτι και εκείνη την ώρα η γυναίκα μου με τα ακουστικά στα αυτιά άκουγε τον σταθμό και ταυτόχρονα διάβαζε την Αγία Γραφή. Όπως της μίλησα δεν με άκουσε και εγώ θεωρώντας ότι πραγματικά κάτι πολύ κακό συμβαίνει, της άρπαξα την Αγία Γραφή από τα χέρια και την πέταξα. Της είπα: «Ή εμένα ή το Χριστό, διάλεξε τώρα». Μου λέει: «Το Χριστό. Σ’ αγαπάω και δε θέλω να χωρίσουμε, όμως αγαπάω πολύ το Χριστό». Αυτό με συγκλόνισε. Δεν είχα ξαναδεί τη γυναίκα μου ποτέ τόσο απόλυτη και αποφασιστική. Δεν κέντρισε τον εγωισμό μου αυτό που άκουσα αλλά με προβλημάτισε και αποφάσισα να πάω να δω τι γίνεται. Πέρασαν λίγες μέρες και μετά από πρόταση της γυναίκας μου ήρθε σπίτι μας για επίσκεψη ένα ζευγάρι από την εκκλησία. Κάτσαμε, συζητήσαμε και μετά μου πρότειναν να πάμε στην εκκλησία όπου εκείνη τη μέρα δεν είχε κήρυγμα, αλλά μόνο φαγητό και κοινωνία μετ’ αλλήλων. Πράγματι πήγαμε κι εκεί γνωρίστηκα με αρκετούς αδελφούς και ιδιαίτερα με τον αδελφό Τάκη Πατέλη. Είχα πολλές απορίες. Από την Γένεση μέχρι την Αποκάλυψη. Με υπομονή με άκουσε, μου έδωσε κάποιες απαντήσεις οι οποίες με κάλυψαν μπορώ να πω και τελικά μου άρεσε όλη αυτή η επικοινωνία. Μετά από 15 μέρες αυτό επαναλήφθηκε. Σε όσα άκουγα και έβλεπα συμφωνούσα και καταλάβαινα ότι όλα αυτά είναι αληθινά. Έτσι, πήρα την απόφαση να μπω κι εγώ στην εκκλησία. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν ότι πήγα και κουρεύτηκα γιατί είχα τότε μακριά μαλλιά μέχρι τη μέση.

- Σου είπε κάποιος να το κάνεις;
-Όχι κανείς. Εγώ θεώρησα ότι είναι ασέβεια να πάω έτσι στην εκκλησία. Έτσι το ένιωσα μέσα μου. Ήταν το 1996 που πήγα στην εκκλησία του Περιστερίου μια Κυριακή πρωί και από τότε με τη χάρη του Θεού είμαι ακόμη εκεί. Η γυναίκα μου είχε ήδη βαπτιστεί στο νερό αλλά εγώ είχα πρόβλημα με το τσιγάρο. Κάπνιζα τέσσερα πακέτα τη μέρα για πολλά χρόνια και αν και μου είχε δημιουργήσει αναπνευστικό πρόβλημα δεν μπορούσα να το κόψω. Έβλεπα τις Κυριακές τους αδελφούς να παίρνουν Θεία Κοινωνία και ένιωθα πολύ μειονεκτικά που δεν μπορούσα να λάβω μέρος. Είχα δει όμως πως ο Κύριος είχε ενεργήσει και ελευθερώσει τη γυναίκα μου. Είχε πάθει μια φαρυγγίτιδα, για 3-4 μέρες δεν μπορούσε να καπνίσει και μετά της έφυγε κάθε επιθυμία και ελευθερώθηκε. Καταδίκασα το τσιγάρο μέσα μου και είπα: «Κύριε όπως ελευθέρωσες τη γυναίκα μου να ελευθερώσεις και εμένα». Πραγματικά έπαθα και εγώ μια φαρυγγίτιδα και δεν μπορούσα να καπνίσω και μετά ελευθερώθηκα τελείως από το τσιγάρο.

-Δηλαδή έγινε όπως το ζήτησες από τον Θεό.
-Ναι όπως ακριβώς το ζήτησα από τον Κύριο έτσι και το έκανε. Το άλλο πάθος μου ήταν το γήπεδο. Από μικρό παιδί πήγαινα στα γήπεδα. Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Αφού είχα αρχίσει να πηγαίνω στην εκκλησία και ο Κύριος σταδιακά με αναγεννούσε πήγαμε μια μέρα με ένα φίλο στο γήπεδο. Μόλις μπήκαμε μέσα, μου φάνηκε το περιβάλλον πάρα πολύ αφιλόξενο. Άκουγα βρισιές, βλαστήμιες, έβλεπα ασέβεια. Λέω στο φίλο μου: «Βρίζουνε πολύ εδώ μέσα». Μου λέει: «Γήπεδο είναι και βρίζουνε. Πρώτη φορά έρχεσαι;». Πραγματικά ένιωθα λες και είχα πάει πρώτη φορά. Υπήρχε μια διαμαρτυρία μέσα στην καρδιά μου και μετά από 5 λεπτά δεν άντεξα άλλο, σηκώθηκα και έφυγα. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που πήγα. Αποφάσισα να βαπτιστώ στο νερό και μετά από λίγο καιρό ο Κύριος με βάπτισε στο Πνεύμα το Άγιο. Είχαμε τριήμερο αγώνα προσευχής στην εκκλησία και σε κάποια στιγμή όπως προσευχόμουνα μου λέει ένας αδελφός: «Έλα να δεις το παιδί σου». Ήταν η μικρή μου κόρη, 8 χρονών τότε, που είχε βαπτιστεί με Πνεύμα Άγιο και με σηκωμένα τα χεράκια της δόξαζε το Θεό και μιλούσε ξένες γλώσσες. Μετά από μία ώρα με βάπτισε και μένα ο Κύριος με Πνεύμα Άγιο.

-Τα παιδιά σου ακολουθήσανε και αυτά το Χριστό;
-Ναι ήρθαν από μικρά στην εκκλησία και με τη χάρη του Θεού είμαστε όλοι μαζί στον Κύριο. Λίγο καιρό μετά που πιστέψαμε βλέποντας τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας άρχισαν να έρχονται στην εκκλησία και ο πεθερός με την πεθερά μου. Ένα βράδυ του μίλησε με προφητικό λόγο ο Θεός και του είπε: «Παρέτεινα το νήμα της ζωής σου για να με γνωρίσεις». Πράγματι δέχθηκε το Χριστό μέσα στην καρδιά του και αυτός και η πεθερά μου, βαπτίστηκαν στο νερό και μετά από δύο μήνες, έπαθε οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Τον πήγαμε στο νοσοκομείο, τον εξέτασαν και είπαν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Αφού αναχώρησε για τον Κύριο, βλέποντας ένας γιατρός το ιστορικό του και τις εξετάσεις που είχε κάνει μας είπε ότι αυτός ο άνθρωπος ζούσε από θαύμα και έπρεπε να είχε πεθάνει τουλάχιστον εδώ και δύο χρόνια. Ήταν όλες του οι αρτηρίες βουλωμένες. Μέσα στη θλίψη μας θυμηθήκαμε το λόγο που του είχε πει ο Θεός, παρηγορηθήκαμε και δοξάσαμε τον Κύριο.

Τώρα προσευχόμαστε και για τη σωτηρία των υπόλοιπων συγγενών μας, των γειτόνων μας, των φίλων μας. Η αποστολή μας είναι να μιλάμε για την αγάπη του Θεού, η ζωή μας να μαρτυρεί Χριστό και πιστεύω ότι αυτά θα τους ελκύσουνε. Βεβαίως και με όλα αυτά τα γεγονότα που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, οι άνθρωποι συζητάνε ότι κάτι θα γίνει, κάτι θα συμβεί στην ανθρωπότητα. Και εμείς έχουμε το χρέος, να πούμε στους ανθρώπους την αλήθεια. Έρχεται ο Κύριος.


http://www.christianity.gr/?module=article&art_id=3164